Msza św. w hospicyjnej kaplicy:
– w niedzielę Msza Św. o godzinie 10.00 (o 09.30 zapraszamy na wspólną modlitwę różańcową – w Wielkim Poście śpiewamy Gorzkie Żale)
– codziennie /oprócz zmian zapowiedzianych wcześniej/:
| poniedziałek | 16.00 /różaniec i msza św./ |
| wtorek | 16.00 /różaniec i msza św./ |
| środa | 07.30 |
| czwartek | 16.00 /różaniec i msza św./ |
| piątek | 07.30 |
| sobota | 08.00 /różaniec po mszy św./ |
Kapelan hospicjum
ks. Andrzej Dec
Opiekę duchową nad pacjentami i ich rodzinami sprawują także siostry zakonne ze Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego.
Hospicjum pw. Świętego Jana z Dukli
Urodził się w Dukli (archidiecezja przemyska) w rodzinie mieszczańskiej około 1414 r. Uczył się w rodzinnym mieście, jak też później w Krakowie. Po odbyciu nowicjatu i złożeniu profesji zakonnej, nasz Patron odbył wymagane prawem studia i otrzymał święcenia kapłańskie. Oprócz głoszenia słowa Bożego św. Jan przez wiele lat pełnił funkcję gwardiana, czyli przełożonego klasztoru w pobliskim Dukli Krośnie oraz we Lwowie. Także powierzono mu urząd kustosza kustodii, tzn. przełożonego franciszkańskiego okręgu lwowskiego.
W roku 1463, mając blisko 60 lat wstąpił do zakonu bernardynów, w którym przebywał przez 21 lat, przez krótki okres w Poznaniu, a następnie aż do śmierci we Lwowie. Sw. Jan pełnił funkcję kaznodziei i spowiednika. Wówczas zasłynął jako wybitny mówca (głosił także kazania po niemiecku do Niemców, mieszkańców Lwowa). Po utracie wzroku oraz cierpiąc na niedowład nóg z wielką gorliwością spełniał posługę kapłańską, szczególnie z wielką miłością traktował penitentów w konfesjonale. Św. Jan pragnął być gorliwym zakonnikiem, starał się na pamięć przyswoić regułę swojego zakonu, po utracie wzroku prosił kleryka, aby czytał mu poszczególne jej punkty w celu lepszego ich zapamiętania. Święty długie godziny spędzał na modlitwie. Pełen zasług, w opinii świętości odszedł do Pana we Lwowie 29 IX 1484 r. Przy grobie św. Jana modlili się nie tylko katolicy, ale także prawosławni i Ormianie, otrzymując liczne łaski. Wstawiennictwu św. Jana przypisuje się cudowne ocalenie Lwowa w roku 1648 podczas oblężenia przez wojska Bohdana Chmielnickiego.
Papież Klemens XII ogłosił Jana z Dukli błogosławionym w roku 1733, a Jan Paweł II kanonizował błogosławionego w Dukli 10 VI 1997 r. Relikwie św. Jana przebywają w Dukli w Kościele Ojców Bernardynów. Wspomniany papież Klemens XII na prośbę króla, biskupów i kapituł katedralnych ogłosił w roku 1739 bł. Jana patronem Korony i Litwy. Św. Jan jest patronem Archidiecezji Przemyskiej, Lwowa, rycerstwa polskiego, jego postać widnieje w herbie Dukli. W ikonografii przedstawia się św. Jana jako niewidomego, w habicie franciszkańskim, padają na niego promienie światła.
Liturgiczny obchód ku czci św. Jana z Dukli przypada na dzień 8 lipca i ma rangę wspomnienia obowiązkowego. W kolekcie mszalnej wspomina się, że Bóg obdarzył św. Jana cnotami: pokory i cierpliwości.
Kaplica pw. Świętego Józefa Sebastiana Pelczara
Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w miasteczku Korczyna koło Krosna, w domu Wojciecha i Marianny z domu Mięsowicz. Po ukończeniu szóstej klasy wstąpił do niższego seminarium, zaś w roku 1860 rozpoczął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, ukończone święceniami w dniu 17 lipca 1864 roku. W latach 1866-1868 studiował na dwóch rzymskich uczelniach: na Uniwersytecie Gregoriańskim oraz Lateraneńskim.
Po powrocie do kraju podjął wykłady w seminarium przemyskim, przez 22 lata pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim, jako profesor i dziekan Wydziału Teologicznego. Był związany pracą charytatywną z Towarzystwem św. Wincentego a Paulo i Towarzystwem Oświaty Ludowej.
W 1894 założył w Krakowie Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, „stawiając mu za cel szerzenie Królestwa miłości Serca Jezusowego”. Siostry miały być „znakiem i narzędziem tej miłości wobec dziewcząt, chorych i wszystkich ludzi potrzebujących pomocy”.
W 1899 roku został mianowany biskupem diecezji przemyskiej, której służył przez dwadzieścia pięć lat. Zmarł w nocy z 27 na 28 marca 1924 roku.
Dbał o najuboższych mieszkańców swej diecezji. Z jego inicjatywy powstawały ochronki dla dzieci, kuchnie dla ubogich, schroniska dla bezdomnych, szkoły gospodarcze dla dziewcząt, bezpłatna nauka w seminarium duchownym dla chłopców z ubogich rodzin. W publikacjach szerzył i promował naukę społeczną papieża Leona XIII. Starał się zaradzić problemom emigracji i alkoholizmu.
Jego spuścizna pisarska obejmuje dzieła teologiczne, historyczne, z dziedziny prawa kanonicznego, podręczniki, modlitewniki, listy pasterskie, mowy i kazania.
Beatyfikowany dnia 2 czerwca 1991 roku w Rzeszowie, a 18 maja 2003, kanonizowany w Rzymie.